طراحی مدل اشتراک دانش در سازمان های مجازی با استفاده از رویکرد عامل گرایی

سازمان های مجازی برای باقی ماندن در عرصه رقابت، نیازمند مدیریت موثر دانش هستند. از سوی دیگر مدیریت دانش عمیقاً تحت تأثیر مجازی سازی سازمان های مدرن است. در نتیجه سیستم های مدیریت دانش برای سازگاری با این شرایط جدید نیاز به تجدید وضع دارند. در این راستا برای طراحی سیستم هایی که نیاز به اجرای کارهای کنترلی و مدیریت سطح بالا در محیط های توزیع شده و پیچیده دارند، عامل گرایی مورد توجه بسیاری قرار گرفته است. در پژوهش حاضر که به بررسی طراحی مدل اشتراک دانش برای سازمان مجازی با استفاده از رویکرد عامل گرایی می پردازد ابتدا مدلی برای اشتراک دانش صریح و نهان در سازمان های مجازی در صنعت تولید نرم افزار با استفاده از متدولوژی "mas-commonkads" طراحی و سپس در محیط مبتنی بر جاوا شبیه سازی شد. تحلیل داده های این بخش با استفاده از آزمون آماری t-test مستقل و با نرم افزار spss انجام شده است. این مدل جدید، نحوه اشتراک دانش موثر را در یک سازمان مجازی نشان داده و از طریق کاهش میانگین زمان کسب دانش، کاهش ترافیک شبکه و انسجام فرایندهای اشتراک دانش باعث افزایش اشتراک دانش می شود. با توجه به نتایج پژوهش، مدل پیشنهادی بعد از پیاده سازی، می تواند به عنوان مکمل سیستم مدیریت دانش در سازمان های بزرگ و توزیع شده مورد استفاده قرار گیرد و با جستجوی دقیق تر و بهینه تر دانش، ارتباط بین کارشناسان سازمان های مجازی را در جهت ارایه خدمات بهتر به کاربران پشتیبانی کند. در بخش دوم، به شناسایی ابعاد و مولفه های تأثیرگذار بر اشتراک دانش در سازمان های مجازی و ارایه آن در قالب چهارچوب مفهومی و مقایسه آن ها در سازمان های سنتی پرداخته شده است. براساس چهارچوب مفهومی، تعداد 32 متغییر شناسایی شد و برای سنجش اثرگذاری آنها بر اشتراک دانش،کارشناسان و محققان در حوزه مدیریت دانش مورد پرسش قرار گرفتند. جامعه آماری پژوهش شامل 140 نفر از افرادی بود که مقاله آن ها در اولین همایش ملی مدیریت دانش پذیرفته شده بود. از بین این جامعه آماری، طبق جدول مورگان نمونه ای برابر 103 نفر انتخاب شد که در نهایت 77 نفر از آن ها پرسشنامه پژوهش را تکمیل کردند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه و برای تحلیل داده ها از آزمون آماری t-test وابسته و آزمون دوجمله ای و با کمک نرم افزار spss استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که شش عامل اصلی؛ ویژگی های دانش به اشتراک گذاشته شده، ویژگی های شبکه، فناوری، ویژگی های متن سازمانی، الگوهای ارتباطی و اعتماد-که هر کدام در سطح پایین تر، از متغیرهایی تشکیل شده اند- بر اشتراک دانش در سازمان های مجازی اثر گذارند و سازمان های مجازی که می خواهند در زمینه اشتراک دانش سرمایه گذاری کنند، باید به این عوامل توجه کند و آن ها را تقویت نماید.